Het heeft vandaag zo hard gesneeuwd in Parijs dat het (openbaar) vervoer er veel last van had en dat manlief daarom eerder naar huis mocht van de grote baas van de OESO waar hij werkt. Behalve dan dat we deze week met z'n drietjes op Gran Canaria zitten waar dit bericht op zijn Black Berry voor extra vakantiegenot zorgde. Ik ben niet zo van het leedvermaak en ik gun een ander ook best wat, maar ik geniet nu toch extra, wetend dat ik die natte, kleffe en koude sneeuwtroep misloop.
Telefoon!
Gister gingen we naar Puerto Mogan voor een gegrild visje als lunch. Zat mijn echtgenoot ineens met die B Berry aan zijn oor. Die gaat namelijk nooit af, wat wel zo rustig is. Maar dan zit hij soms wel ineens te bellen zonder dat je t doorhebt. 'Allô ? Nee hoor, je stoort me niet, ik ben met vakantie. Oh, gefeliciteerd!' Schijnbaar een goede kennis en dus niet de meneer van de adoptie instantie. Nauwelijks had hij me verteld dat raadslid D. van de gemeenteraad gaat trouwen, of het apparaat trilt weer en gaat naar het oor. 'Allô?' Ditmaal is het geen bekende en echtgenoot gebaart om een pen. Mijn hart klopt sneller en ik probeer te lezen wat hij met die pen schrijft. Zou het meneer L. van de adoptie zijn? Maar nee, al snel maak ik de naam van onze stad op uit de aantekeningen. Hij wordt gebeld in zijn functie van gemeenteraadslid, niet als toekomstige Papa van een kindje uit Thailand.
