Vrij gevoel

En hoe is het nou in het echt, die déconfinement? Hadden we gelijk met onze blues? Nee, dat hadden we niet. Meteen maandag bleek dat al. Die dag deden we niets anders dan de afgelopen 8 weken. Maar alleen al naar de bakker lopen zonder verklaring was een hele verademing. Dat voelde zo vrij, zelfs met een mondkapje. Zo'n ding doen we wel op als we een winkel ingaan. Niet iedereen is even goed in die 1,5 meter regel. En die regel is hier in Frankrijk trouwens maar 1 meter. Dan zit je al snel in de coronawolk van de ander. Ondanks dat kapje voelde het loopje naar de bakker heel vrij. Ik kon de hele stad door banjeren als ik dat gewild had!

Het weer naar school gaan van de jongste was heel goed bevallen. Ze moesten wel vaak handen wassen, maar er was geen beklemmende sfeer of zo. Ze mochten in het speelkwartier elkaar niet aanraken en ook niet met een bal spelen, maar er lagen denne-appels op de grond en daar kan je prima tegenaan trappen. Probleem opgelost. Hij was die eerste dag thuis komen lunchen, leek mij handiger voor zo'n eerste dag. Mama, mag ik morgen naar de kantine? Je wordt nu aan tafel bedient en hoeft niet meer in de rij te staan! En we gaan een film kijken met de juf, omdat we minder speeltijd hebben. Voorlopig is het allemaal nieuw en leuk en spannend. Leuker in elk geval dan thuis eten. En hij was in een supergoed humeur.

De oudste is druk bezig met het via social media organiseren van een ontmoeting met vrienden. Ze mogen met niet meer dan 10 zijn en één meisje durft alleen te komen als ze buiten afspreken, maar de voorpret is alvast groot.

En ik geniet met volle teugen van twee dagen rust in huis en mijn eigen dingen doen in mijn eigen tempo. Zonder 'Mamaaaaaaan, wil je met me spelen'. En zonder schooljuf te hoeven spelen. Dat komt maandag en dinsdag natuurlijk weer, maar met de afwisseling van donderdag en vrijdag is dat vast een stuk beter te doen!

Déconfinement blues

Vorige week kondigde de premier aan dat we maandag allemaal weer naar buiten mogen zonder verklaring. Einde huisarrest van 55 dagen. De lagere scholen starten weer, alle winkels mogen open en kappers en andere aanverwante zaken ook. Horeca blijft tot nader order dicht en de oudere leerlingen van collège (soort middenschool) moeten ook nog even wachten. Of die van lycée (bovenbouw middenbare school) dit schooljaar nog hun klasgenoten zien, is maar de vraag.

Na die aankondiging hadden we opgelucht het weekend in moeten gaan. Toch was dat niet helemaal het geval. Die avond vond ik mijn jongste met een huilerig gezichtje in zijn kamer. Hij wist dat hij de donderdag en vrijdag weer naar school zou gaan en maandag en dinsdag thuis zou werken. Zijn groepje telt voorlopig 8 leerlingen. Hij was op zich wel blij dat hij zijn sociale leven weer kon oppakken, maar besefte heel goed dat dat maar zeer beperkt zou zijn. Speelkwartier is alleen met het groepje van zijn klas, dus mist hij de vriendjes die in andere klassen zitten. En voetballen, tikkertje en andere spelletjes waarbij je een voorwerp uitwisselt of elkaar aanraakt zijn ook verboden.

Na hem getroost en naar bed gebracht te hebben, ging ik even naar onze grote puber van 15. Die keek ook niet echt blij. Eigenlijk heb ik niet zoveel aan die déconfinement, het einde van de lock down, vond hij. Nog steeds thuis schoolwerk doen en dus mijn vrienden niet dagelijks zien. En best veel werk, dus een hele middag vrij maken om uitgebreid bij een vriend te gaan zitten chillen is lastig.

Ook ik bedacht me dat er niet zo gek veel zou veranderen in ons leven. We mogen momenteel niet verder dan 100 km van huis. Dus ons tweede huis blijft voorlopig buiten bereik. En het jaarlijkse familieweekend met oma en de drie gezinnen in België is definitief geannuleerd. We mogen ook het land nog niet uit.

Een déconfinement progressif noemde de premier het. We moeten maar genieten van wat wèl weer mag!

Met een ADHDertje in confinement

Wij zitten hier, voor de zevende week alweer, met een ADHDertje in confinement, zoals de lockdown in Frankrijk heet. En dat betekent, zoals eerder beschreven, dat we alleen naar buiten mogen als het echt moet. Nou ja, we mogen wel een uurtje per dag naar buiten om de benen te strekken. En we hebben gelukkig een tuintje waar ons ADHDertje tegen een voetbal kan trappen.

Onze jongste bleek namelijk ADHD te hebben. Dat vermoedde ik al op de tweede dag met hem in Bangkok. Hij stuiterde alle kanten op. Maar manlief vermoedde dat het kwam omdat alles spannend en nieuw voor hem was (helemaal waar en eng was het zeker voor hem in het begin). Ook dacht hij dat de jongste extra druk leek in vergelijking met de oudste, die juist heel kalm en kat-uit-de-boom-kijkerig is. Ook helemaal waar.

Toch zocht ik eenmaal thuis de symptomen van ADHD op internet op. Daar stond onder andere dat je pas met zes jaar de diagnose kan stellen. Jonger zijn ze allemaal druk. Toen hij zes was, begon het op te vallen dat hij nog steeds woede aanvallen had en vaak zichzelf in de weg zat. Dus gingen we op zoek naar een psychologe. Drie jaar therapie verder, met tussendoor nog logopedie en psychomotricité (geen idee hoe dat in Nederland heet), was er nauwelijks vooruitgang. De psychologe zei steeds maar weer dat hij zo rustig was bij haar. Fijn voor haar, maar daar heb ik niets aan! Hij deed bij haar waarschijnlijk wat hij op school ook doet: het gewenste gedrag vertonen. En thuis voelt hij zich dan veilig en gaat het hek van de dam.

Vervolgens maar een afspraak gemaakt met een in ADHD gespecialiseerde psychiater. En die vindt dan natuurlijk ADHD. Sindsdien gaat het op school in elk geval beter, hij gaat vooruit. Het opstandige gedrag is er echter nog net zo.

Maar toen kwam het coronavirus op ons pad en moesten we acht weken binnenblijven! En geen school voor ons druktemakertje, dat nou juist zo veel behoefte heeft aan sociaal contact.

De eerste drie weken is hij in huis en tuin gebleven. Flink voetballen en darts gooien in die tuin was genoeg. Ik kwam er toen achter dat er een speciale uitzondering was voor mensen met autisme en ADHD. Die mogen verder dan een kilometer van huis voor hun dagelijkse wandeling. Direct had ik visioenen van lange wandelingen met mijn mannetje door een een rustige stad - bos en Seine oevers blijven ook voor hem verboden terrein.

Stom natuurlijk. Ik ken hem toch? Wandelen wil hij normaal al niet. En als de tocht niet naar een speeltuintje gaat (zijn ook afgesloten) al helemaal niet. Zijn belangrijkste argument was dat hij niet anders dan anderen wil zijn. Dus het idee dat we dan op weg gaan met een bewijs van zijn ADHD op zak staat hem bijzonder tegen.

Een lange wandeling met hem kwam er dan ook niet van, maar toch heb ik gedreigd met geen TV om hem mee te krijgen op een tocht door de stad. Ik vond dat hij moest zien dat de wereld door draait ondanks de covid-19 en dat zijn schoolgebouw er nog steeds staat. En het deed hem goed.