Opruimen & het kampeerbordjes syndroom

Deze week waren we weer terug van vakantie en verblijf in het buitenhuis. Er viel dus een grote hoeveelheid spullen op te ruimen en was weg te werken. Ik liep het 'kamertje van het broertje of zusje' binnen om daar iets op te ruimen en werd overvallen door een tsunami van emoties! Ik besefte dat de kamer voortaan het 'kamertje van C' zou heten en ik zag het al helemaal voor me: dat lieve smurfje dat daar gaat slapen, spelen, rommel maken, lief en stout zijn. Wat een tranen van geluk!

Ik noem dat het kampeerbordjes syndroom. Een goede, adopterende, vriendin had namelijk hetzelfde bij de aankoop van nieuwe kampeerbordjes: eindelijk kon ze er vier kopen zonder te twijfelen of het vierde bordje ooit wel gebruikt zou worden.

Terug van vakantie

Vanmiddag kwamen we terug van drie weken vakantie met z'n drietjes. Wat een heerlijke en onvergetelijke vakantie!! We hebben helemaal niets bijzonders gedaan en zijn geweest waar we meeste zomers zijn. Het onvergetelijke zat 'm ook niet in het weer, hoewel dat een stuk beter  was dan anders. Veel gezwommen, veel gebarbecued en veel buiten gegeten.

Het onvergetelijke zat 'm natuurlijk in HET telefoontje en daarna DE mail met het rapport en de foto van onze kleine thai. Daarna volgde een vakantieweek gevuld met de gebruikelijke vakantie activiteiten, maar ook met ongebruikelijke als een officiële acceptatiebrief schrijven in het Engels en het Frans en onze handtekeningen eronder laten legaliseren in het stadhuis van de naburige stad. De Mairie van het dorp van ons buitenhuis was namelijk wegens vakantie gesloten. Een dorp met 150 inwoners, dus dan is de Mairie twee halve dagen per week open en in augustus niet.

En na elk uitstapje of zwempartij ging ik weer mensen bellen, mailen, sms'en of whats'appen met het mooie nieuws. Wat me zo opvalt, is dat iedereen zo oprecht blij is voor ons! Iedereen heeft toch meer meegeleefd dan ik dacht. Ik heb meerdere dames aan het huilen gebracht met het bericht en de foto.

EINDELIJK!!!

Precies een week geleden kwam dan toch nog dat telefoontje! Zeven en een half jaar na het starten van de procedure en vijf jaar na het versturen van het dossier naar Bangkok. We begonnen al te wanhopen en heel eerlijk gezegd begonnen we na te denken over het afbreken van het traject.

Maar het verlossende telefoontje is dus toch gekomen!! We krijgen een tweede zoon!! Hij is net vier geworden en het gaat goed met hem. Hij is zo te zien op de foto's een heerlijk baasje, met een lief lachje en bolle wangetjes die wachten op kusjes en knuffeltjes van zijn nieuwe mama! We hopen hem in oktober te mogen ophalen.