Des pleurs ... et un peu de rires / Huilen ... en een beetje lachen

"C'est bien beau cette histoire de nouveau papa et grand frère et de nouvelle maman, j'ai bien aimé les petits cadeaux qu'ils ont envoyé, l'idée d'aller à la plage avec eux me plaisait bien, mais finalement, quand le moment était venu, je n'avais plus DU TOUT envie. Quelques minutes après leur arrivée on me poussait dans les bras de papa et je me mettais à pleurer. Maman me montrait un sac à dos et en sortait un doudou, mais je n'en voulais pas. Ensuite elle en sortait une petite voiture à friction, s'était déjà mieux, mais bon j'avais quand même peur. Pour finir elle avait un petit rouleau de bonbons et ça c'était top, même si je continuais à sangloter. Puis la directrice de l'orphelinat donnait à maman mon album photo que nous avons regardé tous les trois, mon grand frère était trop occupé avec son jeu de cartes. Je donnais des commentaires sur les photos, mais papa et maman ne comprenaient pas un mot. Maman est partie un peu ( prendre des photos de sa maison de vie) et elle a réglé des formalités pendant que papa me montrait un petit livre sur Paris. Tout à coup ils ont voulu me remettre mes chaussures, je comprenais qu'on allait partir et je ne voulais pas. Pas question ! Maman me les a quand même mises, mais je refusais de venir. Papa voulait me prendre par la main, mais non. Il proposait de me porter, mais non. Il m'a quand même porté pour sortir et j'ai pleuré beaucoup. Quand il allait se remettre les chaussures, c'est maman qui me portait ( elle en crevait d'envie !), mais je pleurais toujours autant. Je comprenais très bien ce qui m'arrivait et je ne voulais pas, j'avais peur. Je me suis un peu débattu au moment d'entrer dans la voiture. J'ai encore pleuré dix minutes dans la voiture puis je me suis calmé, faut dire qu'il y avait tellement de choses intéressantes à voir dehors. Je me suis même un peu endormi sur les genoux de maman.

 Une fois rentré dans le petit appartement, j'ai à nouveau pleuré et je suis allé à la porte que je voulais ouvrir. Ils se sont tous assis par terre pour jouer avec un jeu de construction du grand frère. Tiens, c'est intéressant ça, une vis qui rentre dans un trou qu'on peut visser et dévisser. Puis ça sonnait à la porte : un monsieur qui venait apporter de bons plats. Maman en a mis partout en essayant de me faire manger sur ses genoux ( quelle idée aussi, le soir je leur montre que je suis parfaitement capable de manger tout seul sur une grande chaise, mais bon, elle débute ...), papa a renversé son verre de coca, mais nous, les frères, on était exemplaires. A la fin du repas maman me montre comment transformer la petite cuillère, qu'elle a gardé du repas Air France de mon grand frère,en avion à l'aide d'un petit carton fourni avec. Là je leur offre mon premier sourire. Faut dire qu'ils avaient tenu parole, j'ai effectivement eu de la ´Icestream´ ( Ice-cream, glace) au dessert, comme promis.

Aie, le moment de la sieste, maman m'a emené aux toilettes et je pleurais à nouveau. Elle a enlevé ma couche qu'elle était étonné de découvrir, mais j'ai refusé de faire pipi aux toilettes. Ce n'est que plus tard que je lui montre ma technique nouvellement acquise pour les toilettes occidentales : je mets les deux pieds sur les lunettes de toilette et je m'accroupis. Ça fonctionne très bien ! Je sanglote encore un peu pour la sieste mais je finis par m'endormir. Quand je me réveille j'ai à nouveau peur et pleure un peu, mais on m'offre un petit cadeau, une petite boîte de Playmobil. Chouette, y'a des trucs à monter  ! J'ai à nouveau peur quand on quitte l'appartement, mais suis content quand je découvre que nous allons à la piscine. Ils me proposent de m'y baigner, mais je préfère nettement jouer avec le pistolet à eau du grand frère. Il a eu le malheur de marcher dans un bout de verre et de se couper le pied,  sans gravité, heureusement. A la fin de la journée je vais faire des petites courses avec maman au 7eleven, on achète deux bacs de glace. Cette fois, papa à fait à manger. Son plat me plaît, je mange bien, comme à midi. Je ne pleure plus, je commence à papoter et maman pense que j'ai un petit air espiègle. Je regarde un peu la télé avant le dodo. Après le brossage de dents ( chouette la nouvelle brosse à dent avec couvercle de tête d'éléphant !) maman me donne le choix entre deux livres pour la petite histoire qu'elle voulait me lire sur mon lit. J'avais pas compris et me suis précipité vers papa avec les deux livres. Il m'a lu les deux livres et maman m'a mis au lit. Même pas pleuré ! Quand 20 minutes plus tard le grand frère se mettait au lit, je ne dormais pas, mais je jouais tranquillement avec mes doudous. Quelle journée !

Nou, leuk hoor, dat hele idee van een nieuwe papa, mama en grote broer. Die kadootjes die ze stuurden vond ik wel leuk, het idee van met ze naar de zee te gaan ook. Maar toen ze daar dan eindelijk waren, zag ik het HELEMAAL niet meer zitten. Vijf minuten na hun aankomst duwden ze me in de armen van papa en toen moest ik wel erg hard huilen. Mama kwam met een rugzakje waar ze een knuffeltje uithaalde, maar ik schudde van nee. Toen liet ze een aotootje zien, dat was beter, maar daar liet ik me echt niet mee omkopen. Mijn tranen afdrogen mocht ze ook niet. Maar zo'n rolletje met kleine snoepjes, dat wilde ik wel. Maar ik hield pas op met huilen toen de directrice van mijn kindertehuis met mijn fotoalbum kwam. We bekeken het met źn 3en, grote broer had het te druk met een of ander kaartspel. Ik gaf kommentaar op de foto's van mijn vierjarig verblijf hier. Niet dat papa en mama daar wat van begrepen, maar goed. Een uur later, nadat mama foto's gemaakt had van mijn paviljoentje en watz aken geregeld had, bleek het ineens tijd te zijn om te gaan. Ik begreep heel goed wat er ging gebeuren en werd bang, dit zag ik dus echt niet zitten! Mama kreeg mijn schoenen met moeite aan, papa wou me een hand geven, maar nee. Dragen, dan? Nou nee hoor, ook niet. Maar toen pakte hij me toch op en toen moest ik weer erg hard huilen. Mama pakte me over (daar snakte ze naar!), want papa moest źn schoenen ook weer aan, maar ik huilde onbedaarlijk weer verder. Ik werd pas na zo'n 10 minuten autorijden weer wat kalmer. Er viel buiten ook erg veel moois te zien. Ik viel een beetje in slaap, moe van alle emoties.

Toen we in het appartementje aankwamen en daar de deur achter me dicht viel, begon ik weer opnieuw te huilen. Ik wilde eruit, weg, maar kreeg de deur niet open. Ze gingen toen met z'n allen op de grond zitten om te spelen met een spelletje van grote broer. Hee, interessant zo'n schroef die je in en uit zo'n gat kan schroeven. Die chipjes vind ik ook wel lekker. Na de lunch, ze hebben woord gehouden, ik kreeg inderdaad ´Icestriem´ (icecream) als toetje, had ik weer een paniekmomentje. Het bleek de bedoeling te zijn dat ik hier ook een slaapje ga doen. Dus gingen we eerst naar de wc. De broek bleek uit te moeten, eng!, en mama deed de luier uit die ik bleek te dragen. Maar ik ging echt niet showen hoe ik recentelijk geleerd heb op een westerse wc te plassen. Later op de dag, wilde ik dat wel laten zien: ik klim op de bril en ga dan met m'n twee voeten OP de bril gehurkt zitten plassen. Mama vind dat erg knap. Ik heb een dik uur geslapen. Ik was ook iets meer ontspannen. Aan het eind van de lunch liet mama me zien hoe je van het Air France bestek, dat ze van Grote Broers heenreis had meegenomen, een vliegtuigje kon maken. Toen heb ik voor het eerst mijn lieve lachje laten zien. 

Als we ' s middags het appartement verlaten, dan vind ik dat weer heel eng. Maar dat is snel over als blijkt dat we naar het zwembad gaan. Nee, daar ben ik heus niet ingegaan, maar dat waterpistooltje van mijn broer was erg leuk. Die was trouwens nog in een stuk glas gaan staan dat niet in dat bad had horen liggen, maar de snee was gelulkig niet diep. Aan het eind van de dag ben ik nog met mama bij de 7 eleven twee bakken ijs gaan halen en sojasaus voor papa die kookte. Was trouwens lekker, heb goed gegeten, en ijs toe, die houden ze er kennelijk in. Tijdens het eten heb ik lekker zitten kletsen. Heel apart, die glazen tafel waar je je benen doorheen ziet. Toen een beetje TV gekeken en op mijn lollie uit het tehuis gesabbeld. Tandenpoetsen (kan ik zelf), mijn WC- plas-act opgevoerd, luiertje voor de nacht aan. Mama wilde me toen laten kiezen uit twee boekjes om op mijn bed voor te lezen. Tja, kan ik toch niet weten? Ik pakte ze dus allebei en rende ermee naar papa. Die had dat boekje over Parijs ook al in het tehuis voorgelezen, dus dacht ik dat dat zijn taak was. Hij las ze allebei voor. Om acht uur lag ik erin. ZONDER te huilen naar bed gegaan!  Twintig miniten later ging m'n broer naar bed, toen sliep ik nog niet, maar lag rustig in mijn bed met mijn knuffels te spelen. Wat een dag!

Morgen / Demain

Gaat het morgen echt gebeuren? Gaan we morgen echt onze tweede in ons armen sluiten? Na zeven en een half jaar procedure en wachten gaat het morgen gebeuren. Ik kan het nog steeds moeilijk geloven. Deze laatste dag ging tergend langzaam om, hoewel er nog een paar dingen geregeld moesten worden. We hebben het dichtsbijzijnde shopping center aangedaan voor wat boodschappen. Toen we daar uitkwamen regende het. Een bewolkte dag. Maar dat betekent nog niet dat we niet zijn gaan zwemmen. Grote Zoon, die nog niet zonder zwemceintuur durft te zwemmen, heeft daar vandaag weer zo'n schuimblok afgedaan. 'Ik denk dat mijn broertje morgen wel onder de indruk zal zijn als hij ziet dat ik met maar 1 blokje zwem!' Bij het installeren had hij al heel lief bedacht dat Kleine Broertje het bed bij de deur mocht, dichter bij Papa en Mama.

C'est pour de vrai ? Allons- nous vraiment serrer notre deuxième dans nos bras demain ? Même maintenant, la veille, j'ai encore du mal à y croire. La journée passait trop lentement à mon goût, malgré les dernières choses à faire. Hier, grâce à la visite de la maison de Jim Thompson, magnifique, ça allait mieux. Aujourd'hui le temps était très couvert, il a même plu. Ce qui ne nous a pas empêché de profiter de la piscine. Le Fils Aînée à finalement enlevé l'avant dernier flotteur de sa ceinture de natation. Il sait nager sans rien, mais se sent plus à l'aise avec. 'Mon petit frère sera impressionné demain quand il verra que je nage avec seulement 1 flotteur !' Demain, si tout va bien, il seront 2 à patauger dans cette piscine : 1 grand garçon blond avec une ceinture avec 1 flotteur et un petit aux cheveux noirs et teint bronzé avec 2 brassards. Je ne suis ni excitée, ni stressée pour demain, car je ne réalise toujours pas ce qui va nous arriver demain.... tellement c'est irréaliste.

Bien arrivés Goed aangekomen

Nous sommes bien arrivés hier matin et avons retrouvé le Mari dans l'énorme aéroport de Bangkok aprés une heure de queue aux passeports. Le Grand Fils a été adorable dans l'avion. Merci le petit écran interactif avec plein de jeux et de films. Il n'a dormi que 2 heures, moi un peu par ci et par là. Hier on s'est reposé après l'installation dans l'appart et avons testé la piscine de l'hôtel : on y retournera ! 

We zijn goed aangekomen en hebben Manlief op het enorme vliegveld van Bangkok teruggevonden. We moesten een uur wachten voor de paspoortcontrole, maar ondertussen had Echtegenoot onze vier (!) koffers van de belt gehaald, dus daarna konden we zo doorlopen. Gister hebben we niets anders gedaan dan ons in het appartement installeren en het zwembad testen. Dat beviel, daar gaan we vaker in! Na een nacht van 21 uur tot 7 uur geslapen te hebben, hoop ik m'n bijna slapeloze vliegtuignacht in gehaald te hebben.

 

Ca y est ! Het is zover!

Kamertje bis / La chambre bis

En ce moment, c'est le chantier-avant-LE-départ !

Op dit moment een slagveld van rommel dat vrijdag keurig ingepakte bagage voor DE reis moet worden!

Zijn kamertje / Sa chambre

Hierbij een paar foto's van het kamertje van de kleine man.

Quelques photos de la chambre du petit dernier.

Laatste keer - La dernière fois

Vorig weekend - ik loop een beetje achter - was het laatste weekend als gezin van drie. Ik was me daar constant van bewust en er eigenlijk wat nostalgisch onder. Mijn huisgenoten niet, die waren gewoon vrolijk en goed gemutst. Dat was ik ook, ik genoot! Maar ik probeerde me ook voor te stellen hoe het zou zijn de volgende keer in ons buitenhuis, met zijn vieren. Het blijft toch nog onwerkelijk: gaan ze ons echt 'zomaar' zo'n lief uitziend jochie meegeven? Ik ben zó benieuwd naar hoe hij is, voelt, ruikt.

Vandaag was de laatste dag met z'n drieën hier thuis. Manlief zit nu in het vliegtuig naar Tokyo. Hij heeft nog een drukke overleg- en presentatieweek voor de boeg. Grote Zoon en ik hebben een gezellige vakantieweek thuis gepland met een bioscoopuitje morgen en een vriendje dat dinsdag een nachtje komt logeren. Natuurlijk moet ik ook nog allerlei dingen regelen voor m'n werk en laatste spullen kopen en koffers pakken en de foto's op de nieuwe Ipad zetten zodat de Kleine Man z'n nieuwe omgeving kan zien en de juiste spelletjes op 't ding downloaden en ... alles doen wat ik niet mag vergeten!

Le week-end dernier était notre dernier en tant que famille de trois. Nous étions dans notre maison de campagne et l'idée que nous serons quatre la prochaine fois que nous y viendrons était très irréel. Vont-ils vraiment nous confier un si beau petit garçon ? Je suis impatiente de le découvrir : quel odeur a-t-il, quel caractère, comment est-il au réveil ?

Aujourd'hui le dernier jour à la maison à 3. Le Mari est parti pour Tokyo, nous avons rendez-vous dans une semaine à l'aéroport de Bangkok ! Pour lui : une semaine bien remplie de réunions et de présentations en perspective. Pour le Grand Frère et moi une semaine de vacances bien remplie de séance de ciné (demain, Turbo), de mini-pija-party avec copain qui reste dormir (mardi) et de mille et une dernières choses à régler pour le boulot et pour le voyage (lundi, mardi, mecredi, jeudi & vendredi !) Bref : que du bonheur !

Gloup gloup gloups

Je viens d'apprendre qu'un avion de Lao Airlines s'est écrasé dans le Mekong. Dû aux intempéries, fortes orages, mauvais temps, quoi. Je n'ai pas peur de l'avion, mais j'espère tout de même que le temps va s'améliorer ! Le Laos n'est pas loin de la Thaïlande.

Net op TV gezien dat een vliegtuig van Lao Airlines in de Mekong gecrasht is. Door het slechte (on)weer. Oeps, dat is niet ver van Thailand! Niet dat ik vliegangst heb, maar beter weer zou wel welkom zijn. Nog maar even regenjacks kopen.

Grote wasjes, kleine wasjes ...

De laatste dagen draai ik met de gewone was ook de kleren van het kleine mannetje mee. De nieuw gekochte, plus een hele doos spullen nog van zijn Grote Broer. Dat heeft meer dan vier jaar op een weliswaar droge en schone zolder gestaan, dus dat ruikt niet meer lekker fris. Stop ze in de wasmasjien, laat maar lekker draaien! Ik moet namelijk steeds aan dat stomme, maar heel aanstekelijk vrolijke liedje van een Suirinaamse of Antilliaanse band denken! Heel vrolijk wordt ik van deze suffe huishoudklus! Ook van het resultaat geniet ik, in afwachting van het genieten van degene die deze kleertjes weer lekker vies gaat maken. Mooie taal, het Nederlands: 'lekker vies maken'.

Ces derniers jours j'ai plus de lessive que d'habitude, puisque je lave les affaires du petit loulou. J'ai tout un carton de vêtements du Grand Frère, plus bien sûr les achats coup de cœur. Je n'arrête pas d'avoir en tête une chanson aux paroles un peu débiles, mais qui garantit la bonne humeur ! Le résultat des lessives donne également les sourire, en attendant celui qui va salir tous ces vêtements ! 

J'y pense ...

En néerlandais on dit : 'Ik ga ermee naar bed en ik sta ermee op'. Ce n'est pas tout à fait 'J'y pense nuit et jour', mais presque. Depuis les cinq ans que notre dossier d'adoption est à Bangkok, je pense à notre petit deuxième. Non, depuis plus longtemps encore, depuis le jour où nous avons ouvert la lettre de l'AFA nous annonçant que nous avions été sélectionnés pour pouvoir envoyer ce dossier.

Je me rappelle encore très bien du moment. J'étais en train de boucler les valises pour une semaine de vacances en Sicile. Pour fêter nos 10 ans de mariage. Mon Mari était sorti pour retirer des sous au distributeur. Il remonte avec le courrier. 'Il y a une lettre de l'AFA', dit-il. Sûrement la brochure pour constituer le dossier d'adoption pour la Chine. Car malgré les délais d'attente qui augmentaient de mois en mois, nous voulions y envoyer un dossier. Nous n'avions pas d'autre possibilité pour adopter. Je ne pensais plus à notre demande pour la Thaïlande, les chances étaient si minces : 25 dossiers seulement, et nous avions envoyé notre demande très tard ...

'On a été retenu pour la Thaïlande !'
'Quoi ? Ce n'est pas possible !' J'arrache la lettre de ses mains, et c'était bien vrai !! C'est à partir de ces vacances-là que j'ai commencé chaque journée par une pensée pour notre petit bout là-bas et que je pensais à lui à chaque fois avant de m'endormir. C'était en mai 2008. Il n'était même pas encore né.

Tweetalig? - Bilingue ?

Je bent 't, of ... je bent 't (helemaal) niet!

On l'est, ou ... on ne l'est pas (du tout) !

Tweetalig / Bilingue

Het idee om dit blog tweetalig te maken, zat al een tijdje in mijn hoofd. Ik kon alleen geen goede formule vinden: alle artikelen behalve in het Nederlands, ook in het Frans schrijven? De ene keer in het Frans, de andere keer in het Nederlands? Eerlijk gezegd ben ik er nog niet helemaal uit. Meer ik kreeg een nogal dringend verzoek van Franse mede-adoptanten of ik ook eens af en toe iets in het Frans wilde schrijven, zodat zij ook mee konden leven, lees: genieten. Misschien moet de formule gewoon zijn hoe ik met de twee talen omga: zoals het in me opkomt.

Tickets geboekt!

Goed, de tickets zijn dus geboekt. Dan bedoel ik niet het Thalys ticket voor het afscheid van mijn tante. Dat is makkelijk gereserveerd op internet: klik, klik, semi-flex of no-flex? Klik, klik, confort 1 of confort 2? En je hebt een Mobiticket, klaar.

Nee, ik bedoel de tickets voor DE reis naar onze tweede zoon. De grote reis naar Thaïland. En die reis viel niet door onszelf op internet bij elkaar te klikken. Op de heenreis zijn we namelijk met zijn tweeën, Grote Zoon en ik. Echtgenoot moet de week ervoor in Tokyo zijn en komt vanuit Japan naar Bangkok. Dus moesten we twee retourtickets hebben en twee enkele reizen. Die laatste twee met de miles van meneer alstublieft. De allervriendelijkste meneer van de agence van Air France is er een vol uur mee bezig geweest. De enkeltjes met die miles moesten we eigenlijk zelf per telefoon boeken, maar de meneer begreep ook wel dat we het risico niet wilden lopen dat we niet alle vier op dezelfde vlucht zouden zitten. Dus heeft hij dat ook voor ons gedaan. Hij heeft van mij op alle onderdelen van de feedback waar AF om vroeg een 10 gekregen.

We wilden bovendien graag het speciale adoptieticket van Air France. Dat is wat duurder dan het goedkoopste tarief, maar wel wijzigbaar. Je weet maar nooit met adoptie. Bovendien mogen we dan tweemaal zoveel bagage meenemen. Op de heenweg hebben Grote Zoon en ik dus recht op 4 koffers van 23 kilo! Handig, want we moeten natuurlijk ook spullen voor die kleine Thaï meenemen en wat Tshirts voor Echtgenoot die dat in Tokyo niet nodig heeft. En ik heb een koffer met zomerkleertjes van Grote Zoon waar Kleine Zoon al uitgegroeid is. Voor zijn kindertehuis.En wat verkleedkleren die een andere bevriende adoptiefamilie graag aan hun kindertehuis wil schenken en die wij voor ze meenemen. Ik hoop alleen niet dat we de 92 kilo gaan halen!