mercredi 30 octobre 2013

Des pleurs ... et un peu de rires / Huilen ... en een beetje lachen

"C'est bien beau cette histoire de nouveau papa et grand frère et de nouvelle maman, j'ai bien aimé les petits cadeaux qu'ils ont envoyé, l'idée d'aller à la plage avec eux me plaisait bien, mais finalement, quand le moment était venu, je n'avais plus DU TOUT envie. Quelques minutes après leur arrivée on me poussait dans les bras de papa et je me mettais à pleurer. Maman me montrait un sac à dos et en sortait un doudou, mais je n'en voulais pas. Ensuite elle en sortait une petite voiture à friction, s'était déjà mieux, mais bon j'avais quand même peur. Pour finir elle avait un petit rouleau de bonbons et ça c'était top, même si je continuais à sangloter. Puis la directrice de l'orphelinat donnait à maman mon album photo que nous avons regardé tous les trois, mon grand frère était trop occupé avec son jeu de cartes. Je donnais des commentaires sur les photos, mais papa et maman ne comprenaient pas un mot. Maman est partie un peu ( prendre des photos de sa maison de vie) et elle a réglé des formalités pendant que papa me montrait un petit livre sur Paris. Tout à coup ils ont voulu me remettre mes chaussures, je comprenais qu'on allait partir et je ne voulais pas. Pas question ! Maman me les a quand même mises, mais je refusais de venir. Papa voulait me prendre par la main, mais non. Il proposait de me porter, mais non. Il m'a quand même porté pour sortir et j'ai pleuré beaucoup. Quand il allait se remettre les chaussures, c'est maman qui me portait ( elle en crevait d'envie !), mais je pleurais toujours autant. Je comprenais très bien ce qui m'arrivait et je ne voulais pas, j'avais peur. Je me suis un peu débattu au moment d'entrer dans la voiture. J'ai encore pleuré dix minutes dans la voiture puis je me suis calmé, faut dire qu'il y avait tellement de choses intéressantes à voir dehors. Je me suis même un peu endormi sur les genoux de maman.

 Une fois rentré dans le petit appartement, j'ai à nouveau pleuré et je suis allé à la porte que je voulais ouvrir. Ils se sont tous assis par terre pour jouer avec un jeu de construction du grand frère. Tiens, c'est intéressant ça, une vis qui rentre dans un trou qu'on peut visser et dévisser. Puis ça sonnait à la porte : un monsieur qui venait apporter de bons plats. Maman en a mis partout en essayant de me faire manger sur ses genoux ( quelle idée aussi, le soir je leur montre que je suis parfaitement capable de manger tout seul sur une grande chaise, mais bon, elle débute ...), papa a renversé son verre de coca, mais nous, les frères, on était exemplaires. A la fin du repas maman me montre comment transformer la petite cuillère, qu'elle a gardé du repas Air France de mon grand frère,en avion à l'aide d'un petit carton fourni avec. Là je leur offre mon premier sourire. Faut dire qu'ils avaient tenu parole, j'ai effectivement eu de la ´Icestream´ ( Ice-cream, glace) au dessert, comme promis.

Aie, le moment de la sieste, maman m'a emené aux toilettes et je pleurais à nouveau. Elle a enlevé ma couche qu'elle était étonné de découvrir, mais j'ai refusé de faire pipi aux toilettes. Ce n'est que plus tard que je lui montre ma technique nouvellement acquise pour les toilettes occidentales : je mets les deux pieds sur les lunettes de toilette et je m'accroupis. Ça fonctionne très bien ! Je sanglote encore un peu pour la sieste mais je finis par m'endormir. Quand je me réveille j'ai à nouveau peur et pleure un peu, mais on m'offre un petit cadeau, une petite boîte de Playmobil. Chouette, y'a des trucs à monter  ! J'ai à nouveau peur quand on quitte l'appartement, mais suis content quand je découvre que nous allons à la piscine. Ils me proposent de m'y baigner, mais je préfère nettement jouer avec le pistolet à eau du grand frère. Il a eu le malheur de marcher dans un bout de verre et de se couper le pied,  sans gravité, heureusement. A la fin de la journée je vais faire des petites courses avec maman au 7eleven, on achète deux bacs de glace. Cette fois, papa à fait à manger. Son plat me plaît, je mange bien, comme à midi. Je ne pleure plus, je commence à papoter et maman pense que j'ai un petit air espiègle. Je regarde un peu la télé avant le dodo. Après le brossage de dents ( chouette la nouvelle brosse à dent avec couvercle de tête d'éléphant !) maman me donne le choix entre deux livres pour la petite histoire qu'elle voulait me lire sur mon lit. J'avais pas compris et me suis précipité vers papa avec les deux livres. Il m'a lu les deux livres et maman m'a mis au lit. Même pas pleuré ! Quand 20 minutes plus tard le grand frère se mettait au lit, je ne dormais pas, mais je jouais tranquillement avec mes doudous. Quelle journée !


Nou, leuk hoor, dat hele idee van een nieuwe papa, mama en grote broer. Die kadootjes die ze stuurden vond ik wel leuk, het idee van met ze naar de zee te gaan ook. Maar toen ze daar dan eindelijk waren, zag ik het HELEMAAL niet meer zitten. Vijf minuten na hun aankomst duwden ze me in de armen van papa en toen moest ik wel erg hard huilen. Mama kwam met een rugzakje waar ze een knuffeltje uithaalde, maar ik schudde van nee. Toen liet ze een aotootje zien, dat was beter, maar daar liet ik me echt niet mee omkopen. Mijn tranen afdrogen mocht ze ook niet. Maar zo'n rolletje met kleine snoepjes, dat wilde ik wel. Maar ik hield pas op met huilen toen de directrice van mijn kindertehuis met mijn fotoalbum kwam. We bekeken het met źn 3en, grote broer had het te druk met een of ander kaartspel. Ik gaf kommentaar op de foto's van mijn vierjarig verblijf hier. Niet dat papa en mama daar wat van begrepen, maar goed. Een uur later, nadat mama foto's gemaakt had van mijn paviljoentje en watz aken geregeld had, bleek het ineens tijd te zijn om te gaan. Ik begreep heel goed wat er ging gebeuren en werd bang, dit zag ik dus echt niet zitten! Mama kreeg mijn schoenen met moeite aan, papa wou me een hand geven, maar nee. Dragen, dan? Nou nee hoor, ook niet. Maar toen pakte hij me toch op en toen moest ik weer erg hard huilen. Mama pakte me over (daar snakte ze naar!), want papa moest źn schoenen ook weer aan, maar ik huilde onbedaarlijk weer verder. Ik werd pas na zo'n 10 minuten autorijden weer wat kalmer. Er viel buiten ook erg veel moois te zien. Ik viel een beetje in slaap, moe van alle emoties.

Toen we in het appartementje aankwamen en daar de deur achter me dicht viel, begon ik weer opnieuw te huilen. Ik wilde eruit, weg, maar kreeg de deur niet open. Ze gingen toen met z'n allen op de grond zitten om te spelen met een spelletje van grote broer. Hee, interessant zo'n schroef die je in en uit zo'n gat kan schroeven. Die chipjes vind ik ook wel lekker. Na de lunch, ze hebben woord gehouden, ik kreeg inderdaad ´Icestriem´ (icecream) als toetje, had ik weer een paniekmomentje. Het bleek de bedoeling te zijn dat ik hier ook een slaapje ga doen. Dus gingen we eerst naar de wc. De broek bleek uit te moeten, eng!, en mama deed de luier uit die ik bleek te dragen. Maar ik ging echt niet showen hoe ik recentelijk geleerd heb op een westerse wc te plassen. Later op de dag, wilde ik dat wel laten zien: ik klim op de bril en ga dan met m'n twee voeten OP de bril gehurkt zitten plassen. Mama vind dat erg knap. Ik heb een dik uur geslapen. Ik was ook iets meer ontspannen. Aan het eind van de lunch liet mama me zien hoe je van het Air France bestek, dat ze van Grote Broers heenreis had meegenomen, een vliegtuigje kon maken. Toen heb ik voor het eerst mijn lieve lachje laten zien. 

Als we ' s middags het appartement verlaten, dan vind ik dat weer heel eng. Maar dat is snel over als blijkt dat we naar het zwembad gaan. Nee, daar ben ik heus niet ingegaan, maar dat waterpistooltje van mijn broer was erg leuk. Die was trouwens nog in een stuk glas gaan staan dat niet in dat bad had horen liggen, maar de snee was gelulkig niet diep. Aan het eind van de dag ben ik nog met mama bij de 7 eleven twee bakken ijs gaan halen en sojasaus voor papa die kookte. Was trouwens lekker, heb goed gegeten, en ijs toe, die houden ze er kennelijk in. Tijdens het eten heb ik lekker zitten kletsen. Heel apart, die glazen tafel waar je je benen doorheen ziet. Toen een beetje TV gekeken en op mijn lollie uit het tehuis gesabbeld. Tandenpoetsen (kan ik zelf), mijn WC- plas-act opgevoerd, luiertje voor de nacht aan. Mama wilde me toen laten kiezen uit twee boekjes om op mijn bed voor te lezen. Tja, kan ik toch niet weten? Ik pakte ze dus allebei en rende ermee naar papa. Die had dat boekje over Parijs ook al in het tehuis voorgelezen, dus dacht ik dat dat zijn taak was. Hij las ze allebei voor. Om acht uur lag ik erin. ZONDER te huilen naar bed gegaan!  Twintig miniten later ging m'n broer naar bed, toen sliep ik nog niet, maar lag rustig in mijn bed met mijn knuffels te spelen. Wat een dag!


1 commentaire:

  1. Wat een dag, hartverscheurend met gelukkig ook al momenten van vreugde. Gelukkig laat hij zijn verdriet zien. Wel een groot verschil met Just die toch nog echt veel jonger was. Geniet van de mooie momenten,fijn jullie verslag te lezen

    RépondreSupprimer