Het omslagpunt

De afgelopen weken heb ik vaak de film afgedraaid in mijn hoofd van alles wat er sinds begin maart gebeurd is. Hoe alles anders is geworden. En hoe dat zo gekomen is. Wat er gebeurde en wat er toen besloten werd. Hoe het komt dat het nu normaal is dat beide kinderen thuis leren en niet op school, dat manlief vanuit huis een internationale workshop leidt. Dat we een formulier moeten invullen om boodschappen te mogen doen.

Twee momenten liggen er in mijn geheugen verankerd. Van die waar-was-je-toen-Kennedy-werd-vermoord momenten. Hoewel, dat is eigenlijk niet van mijn generatie. Beter: waar-was-je-toen-het vliegtuig-de-Twintower-invloog. Dat weet ik nog precies: in een appartement op de bovenste verdieping van een Parijs gebouw, voor een fotoshoot. Het gevoel van verwarring en angst vergeet ik ook nooit meer.

Het eerste van die omslagpunten in de coronaplaag is toen ik de Italiaanse uitdrukking 'Tutti in casa', allemaal thuis, hoorde. Tot dan toe dacht ik nogal naïef dat het wel los zou lopen. Dat heel de provincie Hubai in quarantaine was, leek me vooral typisch Chinees. Niks voor ons. Logisch dat er in Italië coronahaarden waren, waar de mensen thuis moesten blijven. Maar met heel de Italiaanse bevolking 'a casa' leek het wel erg serieus te worden. En dichtbij te komen.

Het tweede moment was de toespraak van de Franse president Emmanuel Macron op televisie, donderdag 12 maart. We dachten dat hij zou aankondigen dat de gemeenteraadsverkiezingen van tien dagen later afgelast zouden worden. Maar hij begon met te zeggen dat de verkiezingen door zouden gaan, met handgel, je eigen pen meenemen en handschoenen en mondkapjes voor de mensen die de stembureaus beheren (onder andere manlief). Dat was een opluchting voor echtgenoot, die blij was dat de twee maanden campagne voeren niet voor niets waren geweest. Maar toen. Maar toen kondigde hij aan dat vanaf maandag 16 maart alle lagere scholen, het hele voortgezet onderwijs en de universiteiten ten minste tot begin mei zouden sluiten. 'Oh putain' zei echtgenoot, die zelden vloekt. Een vloek die bij ons thuis ten strengste verboden is en die ik dan ook niet ga vertalen.

Het moment dat alles anders werd laat zich dus voor mij samenvatten in
'Tutti in casa' en 'Oh putain !'

24 dagen tot D-day

9u35
Mamaaaaan, wil je met mij La Bonne Paye Spelen?
Nou, lieverd, gister was je een uur lang stiksjagrijnig omdat je verloren had. We hebben het al een week lang elke dag gespeeld. Misschien vandaag een keertje niet?

10u15
Mamaaaaaaan, kijk eens al mijn autotootjes. Wil je met mij racen, dan gaan we hier zitten en schieten we ze zo onder de stoel.
Ok, dat is goed. Maar ik moet eerst de keuken op- en de vaatwasser uitruimen.

11u33
Mamaaaan, wil je met mij in de tuin midgetgolven, zoals gister met de stokken van de bamboeheg?
Zucht. De lieverd is toch niet enig kind? Hij heeft toch een broer? En vorm ik met hem nou een éénoudergezin of heeft hij ook een vader?

15u45
Hee, wat zie ik daar in de kast liggen? Een zakje met piraatjes om in elkaar te knutselen. Ooit gekocht voor een verjaarsfeestje maar nooit gebruikt. Voor 4 tot 8 jaar. Maar vast leuk voor een tienjarige die zich verveelt! Heb ik ook nog iets van die kast opgeruimd.

Confinement week 5 van 8

Op paasmaandag was Emmanuel Macron om 20u02 op TV voor een toespraak. Om twee over acht? Ja, want om acht uur wordt er elke avond geklapt in heel Frankrijk voor het personeel van de gezondheidszorg. Ik verwachtte veel van deze toespraak. Want ik had veel veel vragen. Wanneer? Hoe? Wie? Hoe lang nog? Waar? Dit alles over Frankrijks meest populaire woord van afgelopen dagen: déconfinement. Oftewel het einde van de lockdown. We zaten dus met heel het gezin voor de buis, wachtend op de Messias.

Huisarrest

Mijn verwachtingen bleken veel te hoog. We kregen alleen antwoord op de vraag wanneer. Op 11 mei wordt er gestart met de déconfinement. En we waren met zijn allen nog wel zo braaf geweest. Toch vier weken huisarrest erbij. Maar hoe, wie en waar we weer de straat op mogen is nog niet bekend. Alleen de datum is bekend, de rest moet nog ingevuld worden. Plannen maken zit er niet in.

Geleidelijk naar school

De bedoeling is dat de scholen, lager en voortgezet, geleidelijk weer open gaan. Zodat de ouders weer kunnen werken en de economie weer van start kan. Maar hoe? Dat is nog volstrekt onduidelijk. Met mondkapjes voor alle kinderen? Halve klassen? Parttime school? Sommige regio's wel, andere niet? Geteste kinderen met gesteste leerkrachten? De vakbonden schreeuwden direct schandaal. Facebook ook. Meerdere ministers verduidelijkten direct dat 11 mei een streefdatum is en dat de regels in overleg vastgesteld moeten worden.

Geleidelijk aan het werk

De niet thuiswerkenden moeten vanaf 11 mei ook weer aan de slag. Behalve de horeca, bioscopen, festivals en evenementen. Die mogen eventueel half juli weer open. Het wordt nog een heel gepuzzel om het geleidelijk van de scholen in de pas te laten lopen met het geleidelijk van de banen van de ouders. En met de productie van mondkapjes en covidtesten.

Lockdown verjaardag

Hoe vier je een lockdown verjaardag?
Gister werd de oudste vijftien jaar. Op eerste paasdag. Dat is natuurlijk op zich al best bijzonder. De bedoeling was dat we het weekend naar ons tweede huis zouden gaan, want paaseitjes zoeken moet traditiegetrouw daar gebeuren, vinden de kinderen. De tuin is er groot. En vol voorjaarsbloemen, hoewel dat met de klimaatverandering wat minder wordt. Oma zou er ook naar toe gaan. Hoewel dat voor haar vanuit Nederland nog wel weer verder is. Maar ze kan het nog, helemaal alleen met de auto, ondanks haar 84 jaar. Ja, echt waar! De jarige zou een nieuwe fiets krijgen. En volgend weekend, de laatste dag van de schoolvakantie hier, zouden zijn vrienden komen chillen.

Verjaarseten
Maar ja, Covid-19. Hoe vier je dan een lockdown verjaardag? Daar is vast geen handleiding voor. Improviseren, dus. Het verjaarseten was geen probleem. Naar de winkel gaan voor voedsel is toegestaan. Meneer wilde duif eten. 'Dat is nu wel traditie hè mama?' Ik: 'O ja? Vorig jaar wilde je dat voor het eerst .' Hij had het idee dat hij dat al jaren op zijn verjaarsmenu zet. De verjaarstaart leek nog even problematisch te worden, want hij wilde huisgemaakte appel-aardbeicrumble. En er is door de hele stad een chronisch tekort aan pakken meel. Met al die kinderen die in huis bezig gehouden moeten worden met onder andere koekjes bakken. Ik bleek nog meel te hebben en er stonden zelfs maar liefst vijf pakken meel in het supermarktschap!

Verjaarscadeau
Het cadeau was wel een probleem. Zo'n nieuwe fiets moet je natuurlijk wel proberen en die winkels zijn nu allemaal dicht. Ik had bedacht om hem dan een stripboek te geven, met de belofte dat de fiets dan komt zodra het kan. Boek besteld, bij Grote Keten, de boekwinkels zijn hier allemaal dicht. Die zeiden dat niet-urgente bestellingen wat langer konden duren. Normaal ontvang je de bestelling binnen drie dagen. Met een week van tevoren dacht ik, heel naïef, goed te zitten. Nee dus. Er lag dus alleen een envelop met beloofde cadeaus bij zijn ontbijtbord. Het traditionele verjaarskaartje van mijn beste vriendin is anderhalve week na versturen ook nog niet aangekomen. Zij woont aan de andere kant van Parijs, aan de afstand ligt het dus niet.

Verjaarsfeestje
Maar het belangrijkste voor een puber, zijn natuurlijk de vrienden. Die hebben hem wel via de social media een fijne verjaardag gewenst, maar bij elkaar komen zit er voorlopig nog even niet in. En als de lock down straks opgeheven wordt, is het nog maar de vraag met hoeveel mensen je bij elkaar mag en wat er dan open is. Echt plannen kunnen we het nog niet. De jongste is op 1 juli jarig. Dan is die lockdown wel klaar, maar of alles dan open is? De scholen, de lasergame die hij wil doen? Ook dat wordt improviseren!

Confinement week 4

De vierde week alweer, dat we thuiszitten. Thuiswerken, thuis school houden, hoewel het hier nu paasvakantie is en we momenteel dus meer vakantie activiteiten organiseren dan schoolwerk nakijken, zo veel mogelijk thuis blijven en zo kort mogelijk naar buiten gaan. En als toch, dan met een verklaring op zak. Die verklaring mag sinds maandag digitaal op je smarte phone, in plaats van geprint en met de hand ingevuld. Wel zo fijn voor de planeet. We printen toch al zo veel schoolwerk.

De situatie is eigenlijk al gewoon geworden. Als ik nu in een serie een menigte mensen zie dan schrik ik: afstand houden! Een scène in een vol schoolgebouw komt ook heel vreemd over.

Gister werd afgekondigd dat in Parijs en omliggende départements niet meer gesport mag worden tussen 10 en 19 uur. En er mag geen eten meer afhehaald worden na 21 uur. Ik snap het wel. Er werd teveel misbruik gemaakt. Mensen die gingen joggen, deden alsof, om dan gezellig in groepjes te gaan kletsen. In 1 Franse gemeente hebben ze zelfs de publieke bankjes uit de grond geschroefd. Het schoot mij totaal het verkeerde keelgat in. Hoewel ik nooit buiten sport, op welk tijdstip dan ook. Ik weet niet wat ik erger vond, om zo betutteld te worden, of het feit dat dit kennelijk nodig is om de epidemie te bestrijden. Maar er wordt mij wéér een vrijheid afgepakt.

Om het gevoel van vrijheid weer terug te vinden, ben ik vanmorgen met een enorme omweg brood gaan halen, om vooral van het prachtige zomerweer te genieten. Misschien ga ik morgen wel een stuk fietsen. Dat zou nog eens een avontuur zijn!

Vroeger

Vroeger was het leven zo gek nog niet. Met vroeger bedoel ik dan voor 16 maart, de dag waarop het hele land in quarantaine ging. Twee en een halve week geleden dus. Het lijkt wel een jaar geleden. Toen moest ik weliswaar een uur eerder opstaan om de oudste op tijd de deur uit te krijgen en de jongste naar school te brengen, maar dat wandelingetje en het bijbehorende sociale contact met andere ouders mis ik wel. Wat ik ook mis, heel erg zelfs, is het feit dat ik het huis een paar uur per dag helemaal voor mezelf had. Alleen poes Panala kwam dan af en toe om aandacht vragen.

Vroeger konden we ook plannen maken, voor een weekendje weg, voor vakantie, voor bezoek aan vrienden. Dat kan nu allemaal niet want we weten niet wanneer we weer uit quarantaine mogen en hoe. Sterker nog, het geplande feestje voor de vijftiende verjaardag van de oudste gaat niet door, mijn weekendje met studievriendinnen valt in het water, het jaarlijkse familieweekend in juni staat op losse schroeven. En het weekje naar zee begin juli met de kinderen en een vriendin? Daar valt nog niets over te zeggen. Gelukkig hadden we geen dure buitenlandse vakantie gepland waar we het geld niet van terug krijgen.

Vroeger was het leven zo slecht nog niet. Zomaar ergens naar toe kunnen, boodschappen gaan doen zonder eerst een verklaring in te vullen, zonder in de rij te staan voor je erin mag, en dan: overal volle schappen! Het schoolwerk aan de juf overlaten en geen ruzie hebben met de jongste over eerst het hoofdstuk van het schoolboek uitlezen en dan pas TV kijken.

Maar klagen doen we niet. We hebben een huis, met een tuintje en het salaris van mijn man die gewoon thuis kan werken komt binnen. Als je als uitzendwerker op een klein flatje zonder balkon met kleine kinderen woont, heb je heel wat meer zorgen en zit je een stuk minder comfortabel. Het allerbelangrijkste is nog wel dat er niemand in mijn omgeving ziek is. Die vrijheid van vroeger komt vast wel weer terug, al is het misschien niet in dezelfde vorm ...

Confinement week 3

Woensdag 1 april. Het begin van de derde week 'confinement' zoals de lockdown hier in Frankrijk heet. De derde week met de twee kinderen en echtgenoot die thuis werken. En: nee dat is geen grap.

We mogen echt alleen voor boodschappen of andere dringende redenen naar buiten. En om de verspreiding van het Covid19 virus optimaal te remmen, doen we dat zo min mogelijk. We boffen met een klein tuintje, dus kunnen we daar elke dag even buiten zijn om tegen een voetbal te trappen (jongste zoon), gewoon buiten tegen jezelf te praten (de oudste) of rondjes te lopen om je target te halen (ikzelf).

De eerste week was het allemaal nog wel spannend, hoe gaan we het aanpakken, wie mag wanneer in de studeerkamer, wie gaat er ondertussen de jongste begeleiden met zijn schoolwerk en in de gaten houden of de oudste via zijn laptop aan de slag gaat met zijn docenten? Ook weer elke keer spannend: wat is er deze keer op in de supermarkt? De eerste week was het steeds een feestje als ik weer naar buiten mocht voor de boodschappen. Maar de lol was er snel af, 20 minuten wachten voor je er in mocht om vervolgens bij meerdere schappen te moeten puzzelen wat je nou zou kopen, want het geplande artikel lag niet in het schap.