Twee momenten liggen er in mijn geheugen verankerd. Van die waar-was-je-toen-Kennedy-werd-vermoord momenten. Hoewel, dat is eigenlijk niet van mijn generatie. Beter: waar-was-je-toen-het vliegtuig-de-Twintower-invloog. Dat weet ik nog precies: in een appartement op de bovenste verdieping van een Parijs gebouw, voor een fotoshoot. Het gevoel van verwarring en angst vergeet ik ook nooit meer.
Het eerste van die omslagpunten in de coronaplaag is toen ik de Italiaanse uitdrukking 'Tutti in casa', allemaal thuis, hoorde. Tot dan toe dacht ik nogal naïef dat het wel los zou lopen. Dat heel de provincie Hubai in quarantaine was, leek me vooral typisch Chinees. Niks voor ons. Logisch dat er in Italië coronahaarden waren, waar de mensen thuis moesten blijven. Maar met heel de Italiaanse bevolking 'a casa' leek het wel erg serieus te worden. En dichtbij te komen.
Het tweede moment was de toespraak van de Franse president Emmanuel Macron op televisie, donderdag 12 maart. We dachten dat hij zou aankondigen dat de gemeenteraadsverkiezingen van tien dagen later afgelast zouden worden. Maar hij begon met te zeggen dat de verkiezingen door zouden gaan, met handgel, je eigen pen meenemen en handschoenen en mondkapjes voor de mensen die de stembureaus beheren (onder andere manlief). Dat was een opluchting voor echtgenoot, die blij was dat de twee maanden campagne voeren niet voor niets waren geweest. Maar toen. Maar toen kondigde hij aan dat vanaf maandag 16 maart alle lagere scholen, het hele voortgezet onderwijs en de universiteiten ten minste tot begin mei zouden sluiten. 'Oh putain' zei echtgenoot, die zelden vloekt. Een vloek die bij ons thuis ten strengste verboden is en die ik dan ook niet ga vertalen.
Het moment dat alles anders werd laat zich dus voor mij samenvatten in
'Tutti in casa' en 'Oh putain !'
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire