Vroeger

Vroeger was het leven zo gek nog niet. Met vroeger bedoel ik dan voor 16 maart, de dag waarop het hele land in quarantaine ging. Twee en een halve week geleden dus. Het lijkt wel een jaar geleden. Toen moest ik weliswaar een uur eerder opstaan om de oudste op tijd de deur uit te krijgen en de jongste naar school te brengen, maar dat wandelingetje en het bijbehorende sociale contact met andere ouders mis ik wel. Wat ik ook mis, heel erg zelfs, is het feit dat ik het huis een paar uur per dag helemaal voor mezelf had. Alleen poes Panala kwam dan af en toe om aandacht vragen.

Vroeger konden we ook plannen maken, voor een weekendje weg, voor vakantie, voor bezoek aan vrienden. Dat kan nu allemaal niet want we weten niet wanneer we weer uit quarantaine mogen en hoe. Sterker nog, het geplande feestje voor de vijftiende verjaardag van de oudste gaat niet door, mijn weekendje met studievriendinnen valt in het water, het jaarlijkse familieweekend in juni staat op losse schroeven. En het weekje naar zee begin juli met de kinderen en een vriendin? Daar valt nog niets over te zeggen. Gelukkig hadden we geen dure buitenlandse vakantie gepland waar we het geld niet van terug krijgen.

Vroeger was het leven zo slecht nog niet. Zomaar ergens naar toe kunnen, boodschappen gaan doen zonder eerst een verklaring in te vullen, zonder in de rij te staan voor je erin mag, en dan: overal volle schappen! Het schoolwerk aan de juf overlaten en geen ruzie hebben met de jongste over eerst het hoofdstuk van het schoolboek uitlezen en dan pas TV kijken.

Maar klagen doen we niet. We hebben een huis, met een tuintje en het salaris van mijn man die gewoon thuis kan werken komt binnen. Als je als uitzendwerker op een klein flatje zonder balkon met kleine kinderen woont, heb je heel wat meer zorgen en zit je een stuk minder comfortabel. Het allerbelangrijkste is nog wel dat er niemand in mijn omgeving ziek is. Die vrijheid van vroeger komt vast wel weer terug, al is het misschien niet in dezelfde vorm ...