Vorige week kondigde de premier aan dat we maandag allemaal weer naar buiten mogen zonder verklaring. Einde huisarrest van 55 dagen. De lagere scholen starten weer, alle winkels mogen open en kappers en andere aanverwante zaken ook. Horeca blijft tot nader order dicht en de oudere leerlingen van collège (soort middenschool) moeten ook nog even wachten. Of die van lycée (bovenbouw middenbare school) dit schooljaar nog hun klasgenoten zien, is maar de vraag.
Na die aankondiging hadden we opgelucht het weekend in moeten gaan. Toch was dat niet helemaal het geval. Die avond vond ik mijn jongste met een huilerig gezichtje in zijn kamer. Hij wist dat hij de donderdag en vrijdag weer naar school zou gaan en maandag en dinsdag thuis zou werken. Zijn groepje telt voorlopig 8 leerlingen. Hij was op zich wel blij dat hij zijn sociale leven weer kon oppakken, maar besefte heel goed dat dat maar zeer beperkt zou zijn. Speelkwartier is alleen met het groepje van zijn klas, dus mist hij de vriendjes die in andere klassen zitten. En voetballen, tikkertje en andere spelletjes waarbij je een voorwerp uitwisselt of elkaar aanraakt zijn ook verboden.
Na hem getroost en naar bed gebracht te hebben, ging ik even naar onze grote puber van 15. Die keek ook niet echt blij. Eigenlijk heb ik niet zoveel aan die déconfinement, het einde van de lock down, vond hij. Nog steeds thuis schoolwerk doen en dus mijn vrienden niet dagelijks zien. En best veel werk, dus een hele middag vrij maken om uitgebreid bij een vriend te gaan zitten chillen is lastig.
Ook ik bedacht me dat er niet zo gek veel zou veranderen in ons leven. We mogen momenteel niet verder dan 100 km van huis. Dus ons tweede huis blijft voorlopig buiten bereik. En het jaarlijkse familieweekend met oma en de drie gezinnen in België is definitief geannuleerd. We mogen ook het land nog niet uit.
Een déconfinement progressif noemde de premier het. We moeten maar genieten van wat wèl weer mag!
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire