Vier stoelen

Op weg naar dat Canarische eiland met dat goddelijke klimaat, tien dagen geleden, gebeurde er iets Freudiaans. We waren te vroeg op het vliegveld, in het kader van de je-weet-maar-nooit-theorie, dus gingen we nog even wat drinken. De koffieverslaving van deze Mama bevredigen en de nieuwe Colalust van Grote Zoon aanmoedigen (hmm, hmm, vooruit dan maar). De Vader kreeg een Cola Light, ieder z’n cafeïnebron.

Toen moesten we nog een tafeltje vinden. Ha daar is er een vrij, met drie stoelen erbij. Gelukkig heeft dat andere tafeltjes nog een onbezette stoel. Vriendelijk vraag ik of ik die mag nemen. Dan wil ik die stoel bij ons tafeltje zetten en sta raar te kijken. Man en Zoon zitten allebei al. Er is nog één vrije stoel bij het tafeltje. Voor mij. Maar waarom heb ik dan een vierde stoel gepakt? Voor wie is die dan? Voor ons tweede kind, bedenk ik me dan. Maar die is er nog niet.