Voor het eerst in de meer dan 20 jaar dat ik hier in Frankrijk woon, had ik gister het idee dat ik heimwee had. Was het echt heimwee? Of gewoon een algemeen ontevreden gevoel, plus het idee 'ik was er graag bij geweest'? Voor het eerst sinds jaren voelde ik me gister meer Nederlands dan Frans. De status van mijn twee paspoorten geeft goed weer hoe ik me gewoonlijk altijd voel bij mijn twee nationaliteiten: het Nederlandse is verlopen, het Franse is geldig.
Het grote feest van gisteren vond ik zo heel erg Nederlands. Ik heb gisteravond lang nagedacht in bed (slechte nacht ...) over de vraag wàt ik er dan zo Nederlands aan vond. Er was natuurlijk niets Frans aan, Fransen gruwelen meestal van koningshuizen. Logisch: ze kennen de Nederlandse inhoudsloze, gezellige en normale variant niet. Het Britse koningshuis is veel bekender. En die hebben niet van die leuke prinsesjes.
Maar goed, wat was er dan zo heel erg Nederlands aan? Toen ik daarover nadacht, naast een slapende Echtgenoot, voor wie het een doodgewone dag was geweest en die niet begreep wat die poppenkast voor emoties bij mij opriep, toen moest ik denken aan de uitdrukking 'Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg'. Ik had de uitdrukking die ochtend op de Franse TV gehoord (in version originale), uit de mond van de Franse schrijfster van het boek 'L'anti-macho'. Even voor de duidelijkheid: dat boek gaat dus over de Nederlandse man. Die schrijfster gaf de kijkers uitleg over de Nederlandse samenleving en noemde daarom die uitdrukking.
Ik bedacht me dat ik het helemaal niet eens ben met die uitdrukking. Heel Nederland loopt met rare opblaaskroontjes, oranje pruiken en brillen en doet vreemde dingen als spijkerbroekhangen. En dat is heel gewoon en gezellig en zo voelen we ons een saamhorig volk. Daar was ik dus eigenlijk graag bijgeweest. 'Gek doen is gewoon', dat is een uitdrukking die beter past bij het Nederlandse volk.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire