Voilà, ça y est, nous sommes rentrés, à quatre. Après un vol de 12 heures qui me semblait interminable, mais qui s'est passé sans encombres. Nous étions partis bien à l'avance à l'aéroport, heureusement, car la police des frontières thailandaise souhaitait voir des papiers supplémentaires prouvant que nous avions le droit d'amener ce petit bonhomme. J'avais tout mis dans un sac à dos et pas dans une des quatre valises dans la soute, donc no problem. Le pacquet de gateaux, les bonbons et sucettes et le slip plus pantalon supplémentaires pour le petit en cas d'accident étaient bien utile durant le vol. En quittant l'aéroport d'Orly notre Grand était d'excellent humeur : content de retrouver sa maison. Le Petit, par contre, était grognon, non seulement on le réveille (17h en France, mais 23h en Thaïlande !) et en plus on veut lui mettre des chausettes pieds ! ET un gilet en plus de cela, non mais ! Au moment de sortir dehors, il était dans les bras de sa maman. Il faisait un petit cri en sentant le vent froid et se blottait contre moi. Quel choc thermique ! Dans le taxi ça allait déjà un peu mieux. Un taxi super chouette avec toit transparent pour mieux voir les avions dans le ciel et avec une boussole, ce qui plaisait énormément au grand frère. L'entrée dans sa nouvelle maison était magique. Ses yeux illuminés, il decouvrait tout ce qu'il connaissait de l'album photos que nous lui avions envoyé et des photos sur l'iPad. La maison est comme une caverne d'Ali Baba pleine de jouets, dont il n'a pas encore tout découvert ces dernières 24 heures. Nous avons grignoté un petit morceau, le petit loulou a vomi ses morceaux de pomme sur le tapis du séjour (jamais de vomissements dans la voiture ou dans l'avion, mais il s'est donc rattrapé !) et les garçons étaient au lit à 20 heures. Les parents, claqués et décalés, soupçonnaient une nuit agitée et courte et se sont donc couchés à 21 heures. Réveil à 3 heures (maman s'y colle), puis à 4 heures (le tour de papa, qui vient demander à maman de prendre la relève une heure plus tard, car à cause du décalage le petit a du mal à se rendormir ....). A 7h tout le monde est définitivement réveillé et nous prenons notre premier petit déjeuner à quatre à la maison. A l'habillage notre petit thaï accepte le t-shirt manches longues, mais refuse chausettes et pull. Après les courses au super marché avec papa (achat de yaourts au 'taoli', fraise, son parfum préféré, entre autre) il enlève illico les chausettes et le pull, imposés pour la sortie. L'après-midi nous partons tous les quatre en ville pour lui acheter des chaussures fermées, il n'avait que les sandales de l'orphelinat, et des chaussons. Et en rentrant, il garde chaussettes et pull et met les chaussons, comme son grand frère ! Faut dire qu'il faisait froid dehors et que le carrelage, ça fait froid aux pieds. Mais quand même, je suis fière de son adaptation. Le grand a plus de mal avec la nouvelle situation, son petit frère l'agace et il n'y voit pas encore d'intérêt. Patience, ça viendra.
Zo, we zijn weer thuis, met z'n vieren! Na zo'n 12 uur vliegen waar geen eind aan leek te komen, zijn we op tijd geland. Alle koekjes, snoepjes en lollies kwamen goed van pas onderweg. De schone broek en onderbroek voor de kleine ook trouwens. 's Morgens waren we goed op tijd naar het vliegveld gegaan, maar goed ook. De Thaise douane wilde behalve de paspoorten, ook een bewijs zien dat we dit jochie mochten meenemen. Het hele pak papier zat in een rugzak en niet in een van de vier koffers, dus no problem. Maar het duurde wel even. Bij het landen in Parijs was de kleine man niet in een goed humeur, hij werd niet alleen wakker gemaakt (17 uur in frankrijk, maar 23 u thaise tijd!), moest ie ook nog eens SOKKEN aan! En een VESTJE, nou ja zeg .... Sokken had hij in Bangkok voor de grap ook wel eens aangedaan, reuze lol, maar om ze nou echt aan te doen .... Bij het verlaten van de aankomsthal was hij in de armen van mama en slaakte een gilletje bij het voelen van de koude wind. Wat een temperatuur chock!! In de taxi ging het beter. Het was ook een super taxi, met transparant dak zodat je mooi de vliegtuigen in de lucht kon zien. Er was ook een kompas, wat de grote broer dan weer prachtig vond. Het thuiskomen was magisch. De oogjes straalden bij het zien van alles wat hij kende van de foto's van het opgestuurde album en van de foto's van de iPad. Het huis is voor hem een soort hol van Ali Baba vol speelgoed, waarvan hij de afgelopen 24 uur nog niet alle schatten ontdekt heeft. We hebben even wat gesnackt, meneertje heeft nog even z'n stukjes appel op het kleed uitgekotst (nooit in de auto of in het vliegtuig overgeven, dus nu even inhalen) en de jongens lagen om 20u in bed. De ouders om 21u, want die waren ook doodmoe en gejatlagged en ze rekenden op een korte nacht. En ja hoor, een huilend mannetje om 3 uur (neemt mama voor haar rekening), weer wakker om 4 uur (papa's beurt, maar na een uur niet in slaap vallen door de jatlag komt die aflossing vragen aan mama ...). Om zeven uur is iedereen definitief wakker en genieten we van ons eerste ontbijt met źn viertjes. Bij het aankleden wordt het lange mouwen tshirt geaccepteerd, maar van de sokken en de trui moet ie niets weten. Die worden hem toch opgedrongen als hij met papa boodschappen gaat doen (onder ander yoghurt met zijn favoriete smaak ´taoli', aardbeien), maar zodra hij thuis is doet hij sokken en trui weer uit. 's Middags gaan we met z'n vieren dichte schoenen voor hem kopen, hij heeft alleen de sandalen uit het kindertehuis, en pantoffels. Bij thuiskomst houdt hij zowaar sokken en trui aan en doet de nieuwe pantoffels aan. Het was ook wel erg koud buiten en onze plavuizen zijn in de winter niet fijn aan je blote voeten. Ben trots op zijn aanpassen. Grote Broer heeft meer moeite met de nieuwe situatie. Zijn broertje irriteert hem en hij ziet de lol er nog niet van in. Maar ook dat zal goedkomen.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire