Tante E.

Vandaag had ik een juichend verhaal willen schrijven over de vliegtickets die we nu in huis hebben. Dat juichende gevoel is er nog en dat verhaal komt nog wel, maar nu sta ik even stil bij het overlijden van mijn tante.

Ik kan niet zeggen dat ik close met haar was. Ik zag haar voor het laatst na het overlijden van mijn vader en dat is toch al weer zo'n 19 jaar geleden. Of was het bij het overlijden van mijn oma? Dat was drie weken daarna, die twee gebeurtenissen lopen in mijn geheugen een beetje door elkaar. Ondanks dat ze in mijn leven geen grotere rol speelde dan die van de een beetje vreemde tante die je nooit zag, waar je het bij een familiebijeenkomst wel eens bezorgd over had en waar je regelmatig naar vroeg over de telefoon, kwam het bericht van haar overlijden toch als een harde klap aan. Ook al dacht ik eerlijk gezegd nooit aan haar en heb ik nooit iets voor haar gedaan (ben ik weer heel eerlijk ... ), toch is het een schok. De tweede tante in een jaar. Er vallen blaadjes van de stamboom en het wordt steeds kaler bovenin die boom. Gelukkig komt er binnenkort nog een jong lootje aan de stam.

Rust zacht tante E.