Zijn verhaal

Een tijdje geleden heb ik spontaan aan onze jongste verteld dat we zo blij zijn met hem. Dat we heel erg blij waren toen we hoorden dat we hem zouden krijgen en dat we alweer zo blij waren toen we hem in Thailand voor het eerst zagen. Ik vroeg hem of hij toen ook blij was, of dat hij bang was en een beetje moest huilen. Ik wist uiteraard heel goed dat dat laatste het geval was geweest, zie hier. En een paar maanden geleden zei hij zelf nog, bij het zien van de ontmoetingsfoto, dat hij toen gehuild had. Althans, dat beeldde hij met mime uit, hij kon dat toen nog niet zeggen. Maar deze keer zei hij: 'Mama blij, Papa blij, Y blij en C (hijzelf dus) ook blij!' Zodra hij nu het woord 'blij' hoort zegt hij steeds een van zijn mantra's op: 'Mama blij, Papa blij, Y blij en C nog in Thailand! En dan Papa en Mama C zoeken: Ben je ? O dââ is C!!' Dat is kennelijk het beeld van de gebeurtenissen van zes maanden gelden dat bij hem is blijven hangen. De grote angst van die eerste dag is vervaagd, fijn.