Gister was de maatschappelijk werkster bij ons voor het eerste rapport over ons mannetje. Thailand wil drie rapporten in zes maanden ontvangen om zeker te weten dat het goed gaat met hem. Dan pas sturen ze via de Thaise ambassade in Parijs de toestemming om hem officieel te adopteren. Maar over dat opsturen schijnen ze wel een half jaar te doen, of langer als het in Bangkok onrustig is zoals nu. De Franse rechtbank doet dan ook nog een jaar over de procedure, dus ik vermoed dat ons trouwboekje pas over twee jaar compleet zal zijn. De mevrouw van gister vond onze tweede een vrolijk en pienter jochie. En dat we boften dat hij zo onbeschadigd uit zijn voorgeschiedenis is gekomen. Zijn wij het helemaal mee eens. Begin maart komt ze dus weer, dan is hij net begonnen met school, dus dan heeft ze weer wat nieuws te melden. De kleine man was niet zo van het bezoek gecharmeerd, hij had duidelijk geen zin in die mevrouw. Hij ging lekker zijn gang met door ons heen praten en aandacht vragen en toen dat niet de bedoeling bleek te zijn, ging hij over op de puzzel, de politie auto etc. Toen hij moest poepen, ging hij dat boven doen met de deur dicht, in plaats van beneden met de deur open. En hij riep niet heel hard 'Mamang, poka !!', maar ik had desondanks wel door waar hij mee bezig was.
Diezelfde middag vroeg Grote Broer: 'Hoe lang is Klein Broertje al bij ons?' Ik: 'Tweeëneenhalve maand.' Grote Broer: 'Oh, ik had het idee dat ie er al een half jaar was!' Helemaal met hem eens!
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire