Zuurkool

Het laatste weekend dat we nog met z'n drieën waren - wat lijkt dat al lang geleden - aten we zuurkool. Behalve dat we dat alledrie erg lekker vinden, deden we dat ook omdat we wisten dat we de eerste weken met onze kleine Thaise jongen geen zuurkool zouden gaan eten. Ik moest toen het hele weekend aan mijn oude studievriend (oud in de zin van lang niet gezien, hij is even oud als ik, heel jong dus!) uit Groningen denken. I. is op zijn achtse door zijn Nederlandse ouders geadopteerd. Hij vertelde me ooit dat zijn eerste maaltijd met zijn nieuwe ouders bestond uit fezant met zuurkool. Hij dacht toen 'als ze hier elke dag van die rare kip eten met van die vieze sliertjes erbij, in plaats van gewoon rijst, dan ga ik het hier niet lang uithouden.' Met dat uithouden is het helemaal goed gekomen, maar ik heb gedurende onze zeven en een half jaar durende adoptieprocedure vaak aan dit verhaal gedacht. En gedurende dat laatste weekend met z'n drietjes dacht ik er extra aan. De eerste weken na ons retour uit Bangkok hebben we veel rijst gegeten, en pasta want we hadden in Thailand al gemerkt dat hij dat ook heerlijk vindt. En groenten natuurlijk, met wisselend succes (wortel: mmm, boontjes: wlèèh, zoals hij het uitdrukt). Tegen kerst hebben we wat avontuurlijker gegeten, ook met wisselend succes. Vanmorgen vroeg Echtgenoot,voordat hij met de kleine man ging 'skappe doe' op de markt, wat ik dit weekend wilde eten. Zuurkool!,was mijn antwoord. De kou is weer terug en ik had daar véél zin in. Hij zal in elk geval de gekookte aardappelen en de worst lekker vinden, wisten wij. Nou, het hele bord ging er goed in! Lekker?, vroeg ik hem, wijzend op die rare sliertjes. 'Lekker, lekker, lekker, lekker, allebei!' zei hij, wijzend op de zuurkool, de aardappels, de worst en het gepekelde vlees. Oef!